Umudunun Bittiğini Hissedenlerin Dinleyeceği Şarkılar

“Beni öldürmek için, sizi boğdular, ey şakıyan kuşları umutlarımın!”

F. Nietzsche.

Böyle Buyurdu Zerdüşt.

Umut, içine girmekten hem çok çekindiğimiz hem de ister istemez kapıldığımız bir tür girdap.

Kendisiyle beraber birtakım duygular da getirebiliyorken birçok şey götürme kapasitesini de koruyan bir kavram olarak hayatımıza yerleşen ve her şeyi denetleyen bir tür mekanizma olduğunu söyleyebiliriz. Ayrıca umut öyle bir kavram ki karşıtıyla yani umutsuzlukla birlikte var olabiliyor. Demek istediğim, hayatımızdaki herhangi bir şeye dair bir umudumuz olduğunda içinde belki bilinçli belki bilinçsiz umutsuzluğu da barındırırız. Bir şeyin oluru umut; olmazı umutsuzluktur. Ama olurlarımızı tükettiğimiz noktada umutsuzluğumuzun başlaması tamamen bireysel değerlerimizle alakalı. Eğer siz böyle bir noktaya geldiğinizde size yöneltilen “Hayata dair ne gibi umutlarınız var?” sorusuna “Hiçbir şey.” demiyorsanız yani hâlâ bir yerlerde küçüklü büyüklü tohumları tutuyorsanız, diyeceğim şu ki: bu bir güç. O gücü elinizde yoğurmak, biçimlendirmek tamamen benliğimizin kendine kanıtlar sunmasına dönüşebilecek birer fırsat.

“İnsan homo sapiens yani düşünen canlı olmadan önce umut eden bir canlıdır.” diyor Ernst Bloch ve umudun aslında varoluşumuzun kodlarında olduğunu söylüyor. Oluru ya da olmazı peşinden getiren bir tür arayış olabilir, beklemek ya da arzulamak olabilir. Her biri umudu kendiyle birlikte sürüklerken aslında benliğimizdeki o kodları referans alarak bir süreci işliyor hayatımıza. Önemli olan da umudu bir dürtü olmaktan çıkarıp, olurun hayaline ve olmazın düşkünlüğüne kapılmadan ideal bir dozda umudu bir güç kaynağına çevirip süreci sağlıklı atlatabilmek. Bu yazdıklarımın sonuna eklediğim şarkıların sizlere iyi gelmesini ve keyifle dinlemenizi dilemeyi çok isterdim fakat umudumuzun bittiği noktada biraz daha kalıp ve bu şarkıları dinleyip, bir şekilde yüzleşmelerin de dahil olduğu anlar geçirmenizi ve benliğinizi yoğurmanızı diliyorum...